జగదేక వీరుని కథ – పేరే చెపుతుంది జానపద చిత్రమని.
ఒక వీరుడూ అతని భార్యలు నలుగురూ – సరే ఒక వాక్యంలో కథ కూడా చెప్తుంది ఫాంటసీ అని. అందుకే దానిలో మనుషులు రాళ్లయి పోతారా, ఒకరు నాలుగు రూపాల్లో మారగలరా అనే ప్రశ్నలు వేసుకోకుండా బుద్ధిగా అందులోని హాస్యాన్నీ, పరమాద్భుతమైన సంగీతాన్నీఆస్వాదించడానికి (వెయ్యో సారి) సిద్ధం అయ్యాను.
కథని టూకీగా కూడా ఎవ్వరికీ చెప్పే సాహసం చెయ్యను. తెలియని వాళ్ళుంటారనుకోను. ఒకవేళ ఎవరికైనా తెలియకున్నా మరేం పర్వాలేదు.
తన వదినగారికి రక్షణగా ఉంటాడు రేలంగి. ఆమెను వంచించేటందుకు దుష్ట రాజూ, అతని కుటిల మంత్రీ ఆడవేషాల్లో వస్తారు. రేలంగి వారి దురూహ తెలుసుకుని … వారికి ‘తగిన విధం’గా శాస్తి చెయ్యాలనుకుంటాడు.
ఆ ప్రయత్నంలో రాజభటుల్నిద్దరిని పూటుగా తాగి రమ్మని చెప్తాడు. ఇదుగో ఆ సంభాషణ:
రేలంగి: ఏరా బాగా పుచ్చుకున్నారా?
ఒక భటుడు: పీకల దాకా పుచ్చుకున్నామయ్యా! ఏరా నీకెట్టా ఉంది?
రెండో భటుడు: సొరగం లో సొరగం రా, ఇపుడో పిల్ల … పిల్ల దొరికితే నా సామీ రంగా!
రేలంగి: ఒరేయ్ ఇప్పుడిక్కడికీ ఇద్దరు కొత్త దాసీ లొచ్చారు (బాగా బలంగా ఉండే వాళ్ళని … మోచేతుల్నిఎత్తి ఊపుతూ సూచిస్తాడు) చూసేరా?
భటులు: చూసేమయ్యా,
రేలంగి: చూసేరుగా … ఊ … వెళ్ళేటప్పుడూ వాళ్ళిద్దరినీ చెరోళూ లంకించుకోండి.
వాళ్ళు ఆనందంతో ఉబ్బి తబ్బిబ్బై అతని కాళ్ళ మీద పడతారు … ఆ కానీండి కానీండి … అంటూ రేలంగి నిష్క్రమిస్తాడు. ఈ ‘హాస్యం’ ఇంతటితో పూర్తి కాదు. ఇంకా ఉంది.
ఆడా కాదు మగా కాదు, మా లోకం లో పేడి వారన్న జాతి ఉన్నారంటూ ఒక విసురు తో ‘హాస్యం’ పండించేక వారిని బయటకి పంపిస్తాడు. బయట కాసుకుని ఉన్న భటులు ఆడ వేషంలో ఉన్న రాజూ, మంత్రిల … మీద పడతారు. తాగి ఉన్నవారు వీరినే విధంగా బాధించి ఉంటారో ఊహించుకున్న వారికి ఊహించుకున్నంత ‘హాస్యం’!
ఇంతటితో అయిపోయిందనుకున్నారా? అమ్మమ్మ! అసలు విషయం ఇక్కడే ఉంది. అది విన్నది విన్నట్టూ రాస్తాను. ఎంత రసవత్తరమైన హాస్యమో మీరే తేల్చుకోండి.
రాజు: ప్రగ్గడా, తెలిసిపోయింది. ఇక ఈ చచ్చు సరసాలెందుకు? ఆడదాన్ని చేపట్టే ఒడుపు తెలిసిపోయింది.
మంత్రి: అదెప్పుడు తెలిసింది రాజన్?
రాజు: అదే ఆ భటుడు మా జబ్బ పట్టుకున్నపుడు. మేం మగవాళ్ళం అయ్యాం గనక సరిపోయింది గానీ అదే ఆడ దాన్నయ్యుంటే ఆ పట్టుకు ఆట్టే లొంగి పోయేదాన్ని. ఒడుపంటే అది. నీకు తెలీలేదు.
మంత్రి: ఆ … నాకు తెలీలేదంటే నన్ను పట్టుకున్నవాడు ఒట్టి చచ్చు వెంకయ్య!
రాజు: హహహ!
దీని గురించి ఏ వ్యాఖ్యానమూ చెయ్య దల్చుకోలేదు. ఒక్కొక్క తప్పునూ ఎత్తి చూపి రాసి మీ వివేకాన్ని అవమానించ దలుచుకోలేదు. నేను చెప్పకపోయినా మీకు దానిలోని లోపాలన్నీ తెలుస్తూనే ఉండి ఉంటాయి. మరి దేనికి ఇదంతా వివరంగా రాసేనంటారా? కారణముంది.
ఎప్పుడో 1961లో వాళ్ళ ఆలోచనలు అంతే ఉండేవి, ఆ చిత్రాల్లో ఉన్న ‘కళ’ను ఆస్వాదించడమే గానీ ఈనాటి దృష్టితో వాటిని శల్య పరీక్ష చెయ్యకూడదు అని కొందరంటారు. నాకు తెలుసు.
వారికి నేను చెప్పేది ఒకటే! ఈ తప్పుల్ని తప్పులూ అని గుర్తించి పోరాడేం గనకనే అలాటి సంభాషణలు ఈనాడు అంత ఓపెన్ గా మనకు వినపడడం లేదు (కనీసం సినీమాల్లో). లేకపోతె ఈనాటికీ బలత్కారాన్ని శిక్షగా విధించడం, ఆ ప్రయత్నాన్ని చూసి నవ్వుకోవడం, తాగించి ఉసిగొల్పడం, జెండర్ ని అవమానం చెయ్యడం, బలవంతం చేసేవాడి ఒడుపును చూసి ఆడవాళ్ళు మురిసి పోతారనుకోడం … ఇంకా అంత విచ్చలవిడి గానూ జరుగుతాయి.
మళ్ళీ మాట్లాడితే … అవి తప్పు అని చెప్పడానికి కూడా మనం భయ పడాల్సి రావచ్చును.
అందుకే శివశంకరీ పాటతో తన్మయురాలి నైనా, మరేవేవో మధుర స్మృతులు ఆ సినీమాతో ముడి పడి ఉన్నా …తప్పును తప్పూ అని వేలెత్తి చూపించాల్సిందే. లేదంటే ఎప్పుడు అడుగు వెనక్కి పడి పోతుందో ఎవరూ చెప్పలేరు.
… … … తప్పించుకు తిరుగు వాడు ధన్యుడు అని సుమతీశతక కారుడు చెప్పినా నేను మాత్రం ఆ పని చెయ్యదల్చుకోలేదు.
